질투 (Jealousy) /YeolLay

เนื้อเรื่อง

질투 (Jealousy)

By Bl_9

เซ็ง.... นอย ..... เบื่อ .......

ผมเป็นมาหมดละ แต่ตอนนี้อาการที่ผมเป็นเยอะสุดก็คือ ผมอิจฉา ...............

ใช่ ผมอิจฉาทุกคน ที่อยู่ใกล้เขาคนนั้น

“เมิงเป็นไรอีกฟ่ะ ไอ้โย่ง” เสียงเล็กๆ ของรูมเมทผม ทำให้ผมหันไปหาถึงแม้ว่าไม่อยากทำซักเท่าไร

“อย่าเพิ่งยุ่งกับผมน่ะ พี่แบค” ผมตอบส่งๆ ไป เพราะสมองผมไม่อยากประมวลผล ตาที่จ้องคอมอย่างจดจ่อ ยิ่งทำให้ผมไม่อยากทำอะไรนอกจาก

“อิจฉาชิบ.....” ผมตะโกนลั่นห้อง เพื่อหวังว่าจะได้บรรเทาได้บ้าง แต่ไม่เลย

“ไอ้บ้า จะตะโกนทำโลกร้อนหรือไง ตกใจหมดเลย” แบคฮยอนพูดเสียงดังขึ้นมาบ้าง พร้อมเดินมาดูน้องตัวโตที่เหมือนกำลังจะคลั่งประหนึ่งใกล้บ้า

“รูปฝั่งเอ็มนี่น่า ถ่ายได้ออกมาดีจัง อืมมม ก็น่าอิจฉาอยู่นะ เอาน่าคนเราเกิดมาต่างกัน นายก็มีแฟนคลับเยอะอยู่ จะไปอิจฉาเขาทำไมละ” แต่ละคำที่แบคฮยอนพูดมาไม่ได้ตรงใจปาร์คชานยอล

“ผมไม่ได้อิจฉาที่เขาดูดี หรือแฟนคลับเยอะซักหน่อย” ชานยอลรีบบอกปัดไปอย่างอารมณ์เสีย

“หรือว่าน้องชานยอลอยากไปอยู่ตรงนั้นแทนพี่คริสหรือคับ 555555” เสียงที่สดใสที่ส่งมาพร้อมสายตาจับผิดยิ่งทำให้ผมอยากนอยยยยยยยยยยย

“พี่แบคฮยอน ถ้าพี่ล้อผมอีกผมจะไม่ปรึกษาพี่อีกเลย”

“โอเค ขอโทษ ล้อเล่นหน่อยก็ไม่ได้ ไม่ต้องคิดมากน่า พรุ่งนี้ฝั่งเอ็มก็กลับมาละ เดี๋ยวก็ได้เจอแล้ว”แบคฮยอนส่งยิ้มหวานตาปิด แต่ผมรู้นะภายใต้รอยยิ้มหวานๆ เนี่ย ร้ายแค่ไหน

.....

...

“อันยอง....” เสียงทักทายที่ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิด เรียกรอยยิ้มของคนที่กำลังรออย่างใจจดใจจ่ออย่างชานยอลได้อย่างมากมาย

คำทักทายง่ายๆ และเสียงเริ่มเซ็งแซ่มากขึ้น เมื่อต่างคนต่างพูดคุยกันอย่างออกรส แต่ไม่มีใครอยู่ในสายตาของชานยอลไปมากกว่าคนนั้นจริงๆ

“พี่เลย์ ... เป็นไงบ้างคับ” คำทักทายง่ายๆ ที่กลั่นออกมาจากสมองที่ว่างเปล่า ตั้งแต่เห็นรอยยิ้มที่แสนหวานนั้น

“พี่โอเค แล้วเราละเป็นไง ได้ข่าวว่าป่วนพี่แบคฮยอน เขาเยอะอยู่นะ 5555” เสียงหวานนุ่มหู กับรอบบุ๋มข้างแก้มที่ปรากฎไปทุกครั้งที่ส่งยิ้มมาทำให้หัวใจปาร์คชานยอลอยากหยุดซะให้ได้

“พี่อย่าไปฟังพี่แบคฮยอนนะคับ ผมเป็นเด็กดีนะ แล้วก็คิดถึงพี่เลย์จังเลย” ตอนนี้ผมรู้สึกว่าหน้าผมร้อนผ่าวกับคำพูดที่หลุดออกจากปากไปแล้ว

“พี่ก็คิดถึงเรานะ คิดถึงรอยยิ้มที่ทำให้พี่ยิ้มตามได้ตลอดเลย” ตอนนี้ผมอยากวิ่งไปทุ่งข้าวสาลี เพื่อระเบิดตัวเองเป็นโกโก้ครั้น

“ถ้าคิดถึงกันมากทำไมไม่กอดน้องหน่อยละ เลย์” สิ้นคำพูดแบคฮยอนก็ผลักเลย์ ทำให้คนไม่ได้ตั้งตัวเซเข้าสู่อ้อมอกของชานยอลอย่างง่ายดาย

แข็งคับ ตอนนี้ผมแข็งไปทั้งตัวไม่กล้ากระดุกกระดิก แต่พี่เลย์ก็ไม่ได้ว่าอะไรแขนพี่เขาก็ยังคงอยู่รอบเอวผม ส่วนแขนผมโอบรอบไหล่พี่เขาไปเรียบร้อย ทำไมตัวพี่เลย์ทั้งเล็กและนุ่มจัง

“เคลิ้มนานไปหรือป่าว ชานยอล” เสียงแหลมๆ ที่เรียกสติผมกลับมา

“เล่นอะไรกัน แบคฮยอน” เสียงเข้มที่ดังขึ้นทำให้คนในอ้อมกอดผมถึงกับสะดุ้งจนผมรู้สึก

“อย่าเล่นแบบนี้ซิ ถ้าเลย์ล้มไปจะทำไง เป็นอะไรหรือป่าวอี้ชิง เจ็บตรงไหนไหม” น้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงเป็นใย ทำให้ผมหมั่นไส้

“พี่คริสไม่ต้องห่วงหรอกคับ ถ้าผมอยู่ผมไม่มีทางปล่อยให้พี่เลย์ล้มแน่นอน” น้ำเสียงและหน้าตาของผมคงจริงจังมากเสียจนพี่คริสถึงกับคิ้วกระตุก แล้วก็เบือนหน้าหนีไป *กลัวอะดิ 55555*

“พี่เลย์ พี่เลย์เจ็บตรงไหนไหมคับ เป็นอะไรไหมคับ” ผมพยุงคนในอ้อมกอดผมให้ผมได้มองได้ถนัดตามากขึ้นแล้วก็รั่วคำถามเป็นชุดคอมโบ้

“พี่ไม่เป็นอะไรหรอก ชานยอล ขอบคุณนะ” แต่ทำไมหน้าพี่เลย์แดงๆ ละคับ หรือไข้ขึ้น

“น่าจะขอบคุณเรามากกว่าน๊า” เสียงของผู้มีพระคุณของผมดังขึ้น ผมหันไปยิ้มโชว์ฟันก่อนยกนิ้วโป้งให้พี่แบคฮยอนไปหนึ่งที * เยี่ยมมากอยากกดไลท์*

“พี่ไม่เป็นอะไรแน่นะคับ พี่เจ็บเอวอีกแล้วเหรอ” ผมส่งสายตาอ้อนวอน เพราะผมรู้ดีว่าพี่เลย์ชอบปิดบังอาการเจ็บของตัวเอง

“ไม่หรอก ตุ้ยจ่างเป็นห่วงมากไปนะ” คำพูดที่เหมือนบอกปัดๆ ทำให้ผมปวดจี๊ดดดด ไปถึงตับ

“ทำไมพี่คริสต้องห่วงพี่ ทำไมต้องคอยดูแลพี่ ทำไมต้องยืนข้างพี่ ทำไมง่า อ๊าคคคคคคค” ชานยอลผู้ไม่เคยเก็บอาการได้อยู่เริ่มคลุ้มคลั่งอีกครั้ง

“ชานยอล” เสียงนุ่มๆ ที่ผมหลงรักเรียกสติที่เพิ่งหลุดให้เข้าร่างผมได้อย่างรวดเร็ว และให้ผมนึกได้ว่าตอนนี้ ปาร์คชานยอลอยู่ต่อหน้าจางอี้ชิง *ตายๆ.....*

“ตุ้ยจ่างเป็นห่วงน้องๆ ทุกคน ไม่ได้เลือกปฏิบัติหรอกนะ อย่าไปว่าตุ้ยจ่างเลย” คำแก้ตัวที่พี่เลย์พูดกลับทำให้ผมอยากร้องไห้

“ทำไมพี่ต้องแก้ตัวแทนพี่คริสด้วย ผม.... ผม ..... ผมอิจฉาน่ะ” น้ำเสียงที่ดังฟังชัดทำให้คนตรงหน้าผมถึงกับตาโตหน้าเหวอ

“ไอ้น้อง” พี่คริสมาอยู่ตรงนี้ได้ไงฟ่ะ

“พี่ขอโทษนะถ้าทำให้อิจฉา แต่ช่วยไม่ได้ว่ะ ต้องทำใจเผื่อไว้หน่อยนะ คึคึ” เสียงเข้มที่กระซิบอยู่ข้างหูผมเหมือนจะให้รับรู้กันแค่สองคน แล้วเดินจากไปอย่างเร็ว ทำเอาผมถึงกับอยากกระชากคอคนแก่กว่ามาถามให้รู้เรื่อง

“นี่... ชานยอล .... ชอบตุ้ยจ่างเหรอ”

“เฮ้ยยยยย” อะไรทำให้พี่เลย์คิดไปได้เนี่ย

“งั้นที่แบคฮยอนบอกพี่ก็จริงนะซิ” พี่แบคฮยอนเกี่ยวอะไร

“พี่ควรตัดใจด้แล้วใช่ไหม ....ชานยอลไม่ต้องกังวลนะ พี่ไม่ได้มีอะไรกับตุ้ยจ่าง ไม่ต้องห่วง...ถ้าชานยอลจะชอบ .... ตุ้ยจ่าง” ชานยอลขอไปหายานแม่ก่อน ตอนนี้ขั้นเอ๋อจริงจัง

“พี่เข้าใจ การแอบชอบใครซักคนมันทรมาน แต่พี่จะเป็นกำลังใจให้นะ” พี่เลย์พูดอะร๊ายยยยย มันเยอะจนชานยอลงง

มือนุ่มๆ มาจับมือผมแล้วลูบอย่างห่วงใย มันทำให้ผมรู้สึกดี แต่ตอนนี้ไม่ดิ ผมต้องเคลียร์เรื่องที่พี่เลย์เข้าใจผิดๆ ก่อน

“ไม่ ..ไม่ใช่นะคับ คือ ....”

“ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ มันไม่น่าอายหรอก เดี๋ยวพี่จะบอกตุ้ยจ่างให้ไม่ต้องกลัว พี่จะเป็นกำลังใจให้นะ” รอยยิ้มที่แสนอบอุ่นกำลังจะหายไป พี่เลย์กำลังจะเดินไปไหนนะ

“อ้อ.. ถึงแม้จะสายไปพี่ก็อยากบอกชานยอล พี่เคยแอบชอบผู้ชายตัวสูงๆ ที่มีรอยยิ้มที่สดใสมากๆ ถึงแม้ว่าจะไม่สมหวัง พี่ก็จะทำหน้าที่พี่ชายให้ดีที่สุดล่ะ” พี่เลย์ไม่ได้หันมากลับเดินจากไปอย่างเชื่องช้า ยิ่งทำให้ผมเห็นไหล่ที่สั่นเทาเล็กๆ กับน้ำเสียงกลับหนักแน่นในความรู้สึก

คำสารภาพรักที่ผมอยากฟังจากคนที่ผมหลงรักมาตลอด สิ่งที่ผมอยากรับรู้มากที่สุด

แล้วความรู้สึกผมล่ะ

มันเกิดอะไรขึ้น ทำม่ายยยยยยยยยยยยยยย มันเป็นแบบนี้ได้ยังไงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

“พี่เลย์ พี่เลย์กำลัง...”

*ปัง*

พี่เลย์ปิดประตูใส่หน้าผม แล้วออกไปแล้ว

“ทำไม ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย”

 “พี่เลย์ ใครทำให้พี่คิดแบบนั้น ม่ายยยยยยยยยยยยย”

“ท่าทางจะได้ผลแฮะ 55555” เสียงแหลมๆ ที่เข้ามากระทบโสตประสาทคนกำลังปางตาย

“พี่คริสเอาค่าจ้างมาเลย จัดให้แล้วนะ สานต่อเองละ” มือเรียวสวยที่ใครๆ มักจะชมนั้นกำลังแบอยู่อย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับความรู้สึกของผม

“ขอบใจนะ แบคฮยอน” เสียงทุ้มที่ยังไม่ขาดหายไป แต่เจ้าของเสียงกลับรีบจ้ำอ้าวไปทางเดียวกับพี่เลย์

“โธ่ เจ้าเด็กโย่งปาร์คชานยอล น่าสงสารจริงๆ แต่ช่วยไม่ได้นะ นายไม่เหมาะกับเลย์เท่าไรนะ 555555”

สมองที่แสนกลวงของผมกำลังประมวลผลและสิ่งเดียวที่ผมรับรู้ได้คือ

“พี่แบคฮยอน ผมอยากฆ่าพี่.............”

The End

แถลงการณ์เพื่อทำความเข้าใจ

1. ฟิคแก้บนอย่าคิดมาก อ่านไปเพื่อการบันเทิง

2. หวังว่าจะเข้าใจกันนะคับ สำหรับพล๊อตเรื่อง

3. ถ้าไม่เข้าใจกรุณาอ่านอีกรอบ เพื่อทำความเข้าใจอีกครั้ง 555555